AMBROSIUS (D)

D. AMBROSIUS

cui in cunis iacenti apicularum agmen in os ingredi, egredique visum, Mediolanensis Episcopus ex Praeside electus priusquam sacri Baptismatis donum, et gratiam suscepisset. Hieron. de Script. Eccles. Vir disertus, et valde eruditus in Philosophia. Hunc falso accusat Porphyrius, quod ex Christiano Ethnicus suerit, cum consiet eum, usque ad extremam vitam, Christianum perseverâsse. Laudes eius ita quoque celebrat Trithemius: Ambrosius Episcopus Mediolancnsis, in divinis seripturis, atque in saecularibus literis, omnium facite doctissimus, Graecô atque Latino sermone ad perfeclum instructus, cuius meritum totus orbis personat. Qui in exponendis, declarandisque divinis seripturis, omnes Doctores vicit, cuius fidem nulla unquam potestas terrena infringere petuit: ita ut multis Episeopis pro fide exulantibus, Ambrosium nullus unquam auderet attingere. Fuit enim velut malleu, haereticorum, constantisimus impugnator, cuius linguae in fide Christi loquenti nulla potuit unquam auctoritas humana imponere silentium. Iustinae Imperatrici, quae Arianis favebat, fortiter restitit, ur et Valentiniano, Idolatriae cultum Symmacho concedere volenti; vasa sacra vendidit, ut captivos Christianos redimerer, sub Maximi tyrannide, etc.

Quantâ porro loquendi libertate apud Theodosium Imperatorem sit usus, ipsum divinô vinculô ligans, vide in dictione Theodosius. Et Hist. Tripars. l. 9. c. 40. Obiit A. C. 397 Vide Bellarm de Auth. Eccl. Augustin. l. 6. Consess. Hieronym. in Catal. et Chron. Sigebertum, A. C. 481 484. Onuphr. A. C. 369 Genebr. in Syricio. Paulinum in Vita Ambrosii. Nic. Lloydius: Ambrosii fuit filius, quem Pater Patricius Romanus, Symmachus nomine, Galliarum Praefectus in Galliis genuit e Frangipanorum familia, ut placet Lnaudino, inquit Possevinus. Is e Praefectura Liguriae atque Aemyliae factus est Episcopus Mediolanensis: σύγχρονος fuit S. Basilio et Nazianzeno; carus quinque laudatissimis Imperaroribus, Valentiniano maioti, Gratiano, Valentiniano iun. Theodosio M. et Honorio, Pareus. Opera eius 3. Vol. fol. prodierunt Basileae A. C. 1592. et alibi saepius; ultimo tomis 50 fol. Coloniae Agrippinae A. C. 1616. De illo sic inter alia Erasmus: Sit linguarum ac scripturarum peritior Hieronymus, sit clabor atioris phraseos Hilarius, sit in quaestionibus nodisque explicandis argutior Augustinus; aliis item dotibus excefluerint alii. Sed quem mihi dabis, qui pari sinceritate tractet S. Literas, qui cautius vitaverit suspecta dogmata, qui sic nbique gerat Christiamum Episcopum, sic spiret paterna viscera, qui summem Praesulis auctoritatem eum summa mansuetudine coniunxerit, Est quem non sine causa Doctorem Mellifluum vocart. Hegesippi auctorem fuisse, sunt qui asserant; inner quos Ludov. Vives ad. Augustin de Civit. Dei l. 21. c. s. Certe hoc duae praeferunt editiones, ut et MS. Glossarium Scriverianum. Sed Erasmo vix credibile videtur: Scaligero Auctor est infimae vetustatis: Barthius. increpat Monachorum insuper impudentiam, qui Ambrosium interpretem affinxerint. Gronov. non valde repugnat, si quis aetate adolescentiori aut in exordiis Pontisicatus suiopus hoc lusisse disertum Antistitem contendat: Ita multa apud utrumque gemina germana reperiuntur, quibus bene exactis vix possis pati, quin unum esse et professorum nomen auctoris sui et huius dissimulantis illud seripti auctorem exclames, inquiens, Vide eum Observat. in Eccles. c. 1. Anacephaloeoses tamen, quae Hegesippo adicitur, non idem est Auctor. Haec enim 5. Libris de Hierosolym. Excidio constans, cento quidam verius est, quam, quod vocatur, Anacephalaeosis, ex superioris operis partieulis hinc inde depromptis consutus, Vide eundem Gronov. Gronov. cap.

24.